Młody mężczyzna rozmawia ze starszą kobietą siedzącą na ławce w parku.
– Wygląda Pani na bardzo zadowoloną ze swojego życia.
– To prawda, w moim życiu zdarzyło się tyle dobrych rzeczy, że nie mam na co narzekać.
– Czyli niczego Pani nie żałuje?
– Nie do końca. Są rzeczy, których żałuje.
– Coś co Pani zrobiła?
– Właśnie nie. Żałuje kilku rzeczy, których nie zrobiłam.
– A dlaczego ich Pani nie zrobiła?
– Z różnych powodów. Ale wszystkie chyba łączy strach. Bałam się.
– Czego się Pani bała?
– Tego, że się nie uda, tego, że się ośmieszę, że wyjdę na głupią.
– Myśli Pani, że wiele osób tak ma?
– Chyba większość ludzi. To zabawne, nikt nie chce być głupcem, a nie da się przecież zostać światłym i świadomym, bez bycia głupcem.
– Jak to?
– Nikt nie rodzi się mistrzem. Kiedy zaczynamy coś robić, szansa na to, że będziemy to robić idealnie wynosi równe zero. Nie da się zostać mistrzem, nie będąc po drodze głupcem akceptującym swoje błędy i potknięcia.