Dwóch przyjaciół rozmawia ze sobą w ciepły letni wieczór:
– Myślałeś kiedyś, jak to będzie być bardzo starym człowiekiem? Jak to będzie odchodzić z tego świata?
– Myślałem. Zastanawiałem się, jak będę wtedy patrzył na swoje życie, o czym będę myślał, co będzie dla mnie ważne.
– Coś wymyśliłeś?
– Nie wiem jak będzie, ale wiem, jak chciałbym, żeby było.
– Jak?
– Chciałbym móc usiąść w fotelu i ze wzruszeniem powspominać, to co mnie w życiu spotkało. Chcę pamiętać, jak bardzo kochałem ludzi dla mnie ważnych. Chcę pamiętać momenty w których się bałem i pomimo strachu, zrobiłem coś, na czym mi zależało. Chce patrzeć wstecz na życie, które było pełne emocji, doświadczeń i miłości.
– Chyba wiem o czym mówisz. Wycisnąć życie do ostatniej kropli.
– Dokładnie tak. Chcę czuć, że żyłem życiem pełnym esencji. Że w każdej chwili, w której byłem, byłem najbardziej jak potrafiłem. Nie chce snuć się po swoim życiu. Chcę je żyć tak mocno jak tylko potrafię. Łatwiej będzie mi odchodzić z tego świata wiedząc, że ten wielki skarb jaki dostałem, nie przepuściłem na głupoty, a użyłem go najlepiej jak się dało.