Wszystkie emocje są nam potrzebne. Przyjemne – mówią nam o zaspokojonych potrzebach, nieprzyjemne – że jakieś potrzeby są nadal niezaspokojone lub mogą być niezaspokojone. Strach jest emocją, która ma nas chronić – np. poprzez unikanie bodźca, który mógłbym uderzyć na nasze potrzeby. Jednak kiedy taki bodziec staje się nieunikniony (np. zaplanowane wystąpienie publiczne), to doświadczanie strachu przestaje mieć sens. Zamiast strachu potrzebujemy odwagi do tego, by skonfrontować się bodźcem i starać się tak to rozegrać, by nasze potrzeby zostały jak najbardziej zaspokojone, pamiętając jednocześnie na co wpływ mamy, a na co nie. A jeśli nie uda się nam zaspokoić naszych potrzeb to pozostaje nam akceptacja i lekcja na przyszłość. A jak to u was jest z tym strachem?